Geluk en verdriet

Lieve bloglezers. Dit is een heel moeilijk stuk omdat het me heel dicht bij het hart ligt. Als je momenteel zelf een emotionele periode tegemoet gaat of emotioneel bent, neem er dan al even een zakdoekje bij.

Wat een mooie periode met een kindje moest zijn werd helaas een zware periode voor mij. Ik ben bevallen op 09/05/2019. Het was een mooie dag en mijn geluk kon niet meer op. Tot drie weken later. Mijn papa was al enkele weken ziek en lag al een paar jaar in het bejaardentehuis. Hij heeft met de mensen van daar echt afgeteld naar mijn bevalling. Elke keer vroeg hij me wanneer het zover was... Ik heb niet echt een goede band gehad met mijn papa, maar mijn papa is en blijft mijn papa en ten slotte ook de opa van mijn kind. Dan was het zover. Ik was eindelijk bevallen. Vanaf ik naar huis mocht van het ziekenhuis zijn we direct naar mijn papa gegaan. Wat een mooi moment. Jayden was wel aan het slapen, maar dat is normaal met een baby van 3 dagen. Toch pinkte mijn papa een traantje weg. Ik zal dat moment nooit vergeten. 

Ik ben 3 of 4 keer langs geweest met Jayden en dan ging papa plots heel fel achteruit. Hij at amper nog iets en werd heel mager. Op een gegeven moment ging ik hem bezoeken en was hij net een skelet. Ik kreeg tranen in mijn ogen om hem daar zo te zien liggen. Hij kon niet meer bewegen en lag alle dagen in bed. Hij kreeg eten via een rietje. Na enkele dagen kwamen we terug op bezoek met onze kleine man die al een paar weekjes was. Papa zat plots in zijn stoel en zag er weer vrolijk uit. We dachten allemaal dat alles terug in orde was tot dat we twee dagen later in de avond telefoon kregen. Papa was in de middag in een coma gegaan. Ik vertelde mijn mama dat ik graag vanavond nog zou gaan aangezien ik niet wist hoe lang het nog zou duren voor hij ging sterven.

Die avond gingen we met mijn mama, zussen, hun vriendjes, mijn vriend en kleine Jayden naar papa. Het was zo moeilijk. Hij lag daar dan aan een machine die hem hielp met ademen. :'( Het was plots allemaal zo snel gegaan. Het leek alsof hij sliep dus terug praten dat kon hij niet meer. We hebben daar allemaal even gestaan. Dan zijn we weg gegaan. Ik besefte tijdens het naar buiten gaan dat ik mijn handtas bij papa was vergeten in de kamer. Ik liep er even snel om en zei nog even dag tegen hem. De tranen liepen langs mijn wangen.

We waren een halfuurtje weg van papa toen ze ons belden dat hij was overleden. Nog geen drie weken terug had ik een kind op de wereld gezet en was ik zo gelukkig en plots nemen ze iets af van mij. Ik wou blij zijn om mijn baby en tegelijk was ik zo droevig. 

Ze hebben hem opgemaakt en toen zijn we nog afscheid gaan nemen. We hadden in het vorig bezoek zijn kleren uitgekozen. Die had hij nu aan. Hij zag er echt mooi uit. 

Daarna moesten we de begrafenis van papa voorbereiden. Liedjes kiezen, teksten maken, foto's uitkiezen en nog vele dingen. Deze momenten waren zeer moeilijk. Het wordt zo duidelijk dat hij er niet meer is. Dat hij niets meer zal meemaken van wat er hier nog gebeurt. Jayden zien opgroeien kon hij ook niet meer doen. 

Ik besloot om niet vooraan te lezen tijdens de ceremonie aangezien ik dit niet aankon. Ik heb wel mijn deel van de tekst geschreven en mijn zus heeft deze voorgelezen. Zij heeft alle teksten en momenten in een tekst gegooid:

Papa, Hier staan we dan. 

Hoewel deze dag er langzaam aan zat te komen, zijn we toch erg verschoten hoe plots en snel het ineens gebeurde. De laatste keer dat we je spraken, was je aan de betere hand. Familiebezoek op zondag, we waren er allemaal. Zoals steeds het geval is wanneer wij allemaal samen zijn, was het druk. Als enige man, in een huis met 4 vrouwen, dat was soms afzien. Toen we nog allemaal samen thuis woonden, riep je dan ook meerdere malen uit "dat is hier precies een kiekenkot". Maar de laatste jaren kon je ook steeds meer genieten van die levendigheid. Je was zo goed vorige week zondag. Het kwam dan ook hard aan toen je plots zo fel achteruit ging die dinsdag, slechts 2 dagen later. Hoewel we nooit afscheid van je hebben kunnen nemen terwijl je nog wakker was, zijn we heel dankbaar dat we zondag dat moment hebben kunnen mee maken met zijn allen, en dat je zelf die dag zo in vorm was. Het laatste jaar was heel zwaar, maar heeft ons ook allemaal dichter bij elkaar gebracht. Alles wat je bezoekers meebrachten of wat je in het zorgcentrum aangeboden kreeg, werd rechtstreeks aan ons doorgegeven. Je was een betrouwbare leverancier van koekjes, paaseieren, en pralines. En elke zondag stond er een gebakje op mij te wachten toen ik langs kwam. Hoewel je geheugen de laatste maanden achteruit ging, wist je altijd perfect hoeveel weekends we niet zouden komen wanneer we op reis of congres waren. En wanneer we dan terug waren, wou je alle verhalen horen en alle foto's zien. Voor ons was er toch nog een plaatsje vrij in je geheugen.

Een paar weken geleden is Jayden geboren, je eerste kleinzoon. In die dagen van geluk, moesten we jou afgeven. Je hebt gevochten om toch nog Sam en Glenn hun kleine man te zien. Toen je hem voor de eerste keer zag, was je zo trots en je moest zelfs wat traantjes wegpinken. We horen het je nog zo zeggen: "dag klein baby'ke, hey mateke, kom eens hier mijne kameraad." 

Met de woorden waarmee je Jayden zondag uitzwaaide toen we vertrokken, nemen we vandaag van jou afscheid: "Dag mateke, Dag kameraad, Tot de volgende keer." Dag papa, Dag suske, We gaan je missen.

De begrafenis was een heel zwaar moment voor ons. En op de dag van vandaag heb ik het nog steeds moeilijk. De pijn zal zachtjes verminderen, maar weggaan zal het nooit. 

Ik mis je nog steeds elke dag papa.

Dikke kus, je wittekopje.