Grootste nachtmerrie
Samen gaan shoppen.
Ik ben samen gaan shoppen met mijn beste vriendin omdat ik haar dat had beloofd. Nadien zijn we naar mij huis gereden en hebben we nog gepraat. We hebben daarna een film gekozen en deze opgezet.
Ik voelde iets... iets in mijn broek. Ik vertelde mijn vriendin dat ik precies veel bloed verloor. Ik liep naar de wc en ging snel op de wc zitten. Mijn vriendin achtervolgde mij en zei dat ik veel bloed verloor. Ze werd super wit en viel bijna van haar sus. Ik vroeg haar kalm om mijn gsm te geven zodat ik kon bellen.
Ze ging vlug mijn gsm halen die nog binnen lag. Ik belde mijn gynaecoloog/huisarts op en vertelde haar dat ik enorm veel bloed had verloren en ik 11 weken ver was. Ze zei dat ik naar het ziekenhuis moest gaan en direct naar de kraamzorg mocht gaan. Mijn vriendin nam enkele handdoeken en ik stak deze tussen mijn benen. Even een nieuwe broek aangetrokken en alles meegenomen. In de auto gestapt en we reden naar het ziekenhuis. Mijn vriendin vertelde me onderweg dat dit niet goed was. Dat ik veel bloed ben verloren... Ik wist haar te zeggen dat ik dat weet, maar dat ik er niet veel aan kon doen. Ik bleef op dat moment redelijk kalm.
Aangekomen in het ziekenhuis. Wij direct naar de afdeling kraamzorg. We vertelden direct alles. Ze vroegen of ik mij al had ingeschreven. Ik zei dat ik dit nog niet had gedaan aangezien ze me vertelde dat ik direct naar daar moest gaan. Oh ja... Wij terug naar beneden, terwijl dat bloed daar maar aan het lopen was. Snel ingeschreven en terug naar boven. Alles in orde. Dan werd ik in een verloskamer gelegd, waar nog bloed aan het plafond aanwezig was. Jakkie!
De verpleegster kwam bloed prikken en vroeg of ik veel pijn had. ik zei dat ik niets van pijn had enkel van het bloed had ik last. Ze vertelde me dat ik moest wachten op de gynaecoloog. (Ik had toen een vaste gynaecoloog) 3 uur heb ik moeten wachten in onwetendheid. Leeft mijn kindje nog? Leeft het niet meer? Gaan ze mij moeten spoelen? Ben ik het dan toch kwijt?
Na een lange 3 uur wachtte kwam de gynaecoloog eindelijk de kamer binnen. Ze nam de echo en begon op mijn buik te wrijven op zoek naar een embryo. DAAR was het dan. Ons kindje. Zijn hartje klopte nog en zijn beentjes bewogen heel fel. Een echte voetballer zoals ze altijd zeggen. Ik was zo opgelucht. Ons kindje leeft nog.
Ze hebben nooit kunnen verklaren vanwaar de bloeding kwam. Maar er is wel een lange tijd bloed blijven zitten rond mijn baarmoeder.
